उह शहर सी जां पिंड सी
इहदा ते मैनूं पता नहीं
पर इह कहानी इक किसे
मद्ध-वरग जेहे घर दी है
जिस दियां इट्टां दे विच
सदियां पुरानी घुटन सी
ते जिसदी थिन्दी चुल्ल्ह 'ते
मावां दा दुद्ध सी रिझदा
नूंहां धियां दे लाल चूड़े
दो कु दिन लई छणकदे
ते दो कु दिन लई चमकदे
ते फेर मैले जापदे
ते उस घर दे कुझ कु जिय
हुक्क्यां च फ़िकर फूकदे
जां नित्त नेमी वाचदे
पग्गां दी इज्जत वासते
उह रात सारी जागदे ।
एसे ही घर उहदे जेहन विच
इक फुल्ल सूहा उग्ग्या
ते उदों उस दी उमर वी
सूहे फुल्लां दी हान सी
ते तितलियां दे परां दी
उसनूं बड़ी पहचान सी
उदों उसदी बस सोच विच
फुल्लां दे रुक्ख सी उग्गदे
जां खंभां वाले नीले घोड़े
अम्बरां विच उड्डदे
ते फिर उहदे नैणां दे विच
इक दिन कुड़ी इक उग्ग पई
जो उहदे नैणां 'चों
इक सूरज दे वाकन चड़्ही सी
ते किसे ही होर दे
नैणां च जा के डुब्ब गई ।
हुन सदा उहदी सोच विच
दरदां दा बूटा उग्गदा
ते पत्ता पत्ता ओसदा
काली हवा विच उड्डदा
हुन उह आपने दुक्खां नूं
देवते कहन्दा सदा
ते लोकां नूं आखदा
दुक्खां दी पूजा करो ।
ते फेर उहदी कलम विच
गीतां दे बूटे उग्ग पए
जो शुहरतां दे मोढ्यां 'ते
बैठ घर घर पुज्ज गए
इक दिन उहदा कोयी गीत इक
राज-दरबारे ग्या
योस मुलक दे बादशाह ने
योस नूं वाह-वाह केहा
ते सार्यां गीतां दा मिल के
पंज मुहरां मुल्ल प्या ।
हुन बादशाह इह समझदा
इह गीत शाही गीत है
ते राज-घर दा मीत है
ते पंज मुहरां लैन पिच्छों
लहू इसदा सीत है ।
पर इक दिन उस राज-पत्थ 'ते
इक नाअरा वेख्या
ते सच्च उसदा सेक्या
उस मां नूं रोंदा वेख्या
ते बाप रोंदा वेख्या
ते बादशाह नूं ओस पिच्छों
गीत ना कोयी वेच्या
ते पिंड दियां सभ मैलियां
झुग्गियां नूं मत्था टेक्या
हुन उहदे मत्थे 'च
तलवारां दा जंगल उग्ग प्या
उह सीस तली 'ते रक्ख के
ते राज-घर वल्ल तुर प्या
हुन बादशाह ने आख्या
इह गीत नहीं ग़द्दार है
ते बादशाह दे पिट्ठूआं ने
आख्या बदकार है
ते ओसदे पिच्छों मैं सुण्या
बादशाह बिमार है
पर बादशाह दा यार हुण
लोकां दा कहन्दे यार है
इह मैनूं पता नहीं
इह कहानी किस दी है
पर ख़ूबसूरत बड़ी है
चाहे कहानी जिस दी है ।