हंझूआं दी छबील
याद तेरी दे तपदे राहीं, मैं हंझूआं दी छबील लाई । मैं ज़िन्दगी दे धुआंखे होठां नूं रोज़ ग़म दी गलो प्याई । मेरे गीतां दा हंस ज़ख़मी मैं सोचदी हां कि मर जाएगा, जे जुदाई वसल दे मोती- अज्ज आप हत्थीं ना लै के आई । वर्ह रहियां बदलोटियां 'ते तां चात्रिक नूं गिला नहीं कोई, इह उस दी आपनी है बदनसीबी कि जीभ उहदी रही तेहाई । निंमड़ी दे कसैले फुल्लां दे विच वी सज्जना वे शहद हुन्दै कसम है तैनूं तूं मुड़ ना आखीं वे भौर्यां नूं कदे शुदाई । याद तेरी दे तपदे राहीं, ने हर कदम ते उजाड़ खोले । बेचैन होए जेहे उडदे फिरदे ने जां उमीदां दे वावरोले । इहनां राहां तों गुज़र जांदी है रोज़ पुनूं नूं रोंदी कोई, कदे कदे जां गुज़र ने जांदे वे खेड़े हीरां दे लै के डोले । जां इहनां राहां दे मील-पत्थरां ते रोज़ बिरहों दे बाज़ बैठण, जां मास खोरी कोई डार गिद्धां दी हड्डो-रोड़े पई टटोले । इक समां सी मैं समझदी सां वे प्रीत-अगनी दा कुंड तैनूं, पर इक समां है तूं बुझ ग्या हैं वे वांग धुख़दे ब्यारी कोले । याद तेरी दे तपदे राहीं वे होर मैथों ना टुर्या जाए । कौन थोर्हां नूं समझ कलियां वे जान बुझ के गले लगाए । सढ़ैंद लद्दी हवा समें दी 'च कौन ख़ुशियां दा इतर छिड़के, कौन गिरझां थां हसरतां दे वे धुंधले अरशीं हुमा उडाए । कौन इश्के दी ख़ूनी मिट्टी 'च सुपन्यां दे वे बीज बीजे, कौन दिल दी वीरान धरती ते रुक्ख मंधारी दी कलम लाए । कौन ज़ख़मां 'चों पीक सिंमदी ते धूड़े हत्थीं वे आप मिरचां, कौन ज़ुलफ़ां दे महके लच्छ्यां 'च हूंझ राहवां दी खेह मिलाए । याद तेरी दे तपदे राहीं मैं औसियां पा पा उमर है गाली इक मेल तेरे दी मैली खिन्दड़ी वे घोल कल्लर मैं नित्त हंगाली । नित्त उडीकां दी अग्ग पी पी के दिल दा पित्ता मैं साड़ लीता, मैं आप आपनी ख़ुशी दे चम्बे दी छांग सुट्टी है डाली डाली । तेल हुन्दिआं वी मेरी महफ़ल दे सारे दीवे क्यों बुझ गए ने, पता नहीं माली तों हर लगर नूं क्यों सुहना लग्गदा है अज्ज अयाली ? ठहर मौते नी लै जा मैनूं- निरास हो के क्यों मुड़ चल्ली एं, खाली मोड़न नूं जी नहीं करदा जदों दर 'ते आया कोई सवाली ।

Read Next