कंडिआली थोहर
मैं कंडिआली थोहर वे सज्जणा उग्गी विच उजाड़ां । जां उडदी बदलोटी कोई वर्ह गई विच पहाड़ां । जां उह दीवा जिहड़ा बलदा पीरां दी देहरी 'ते, जां कोई कोइल कंठ जिद्हे दीआं सूतीआं जावण नाड़ां । जां चम्बे दी डाली कोई जो बालन बण जाए, जां मरूए दा फुल्ल बसंती जो ठुंग जाण गुटारां । जां कोई बोट कि जिस दे हाले नैण नहीं सन खुल्लहे, मारिआ माली कस्स गुलेला लै दाखां दीआं आड़ां । मैं कंडिआली थोहर वे सज्जणा उग्गी किते कुराहे, ना किसे माली सिंज्या मैनूं ना कोई सिंजणा चाहे । याद तेरी दे उच्चे महलीं मैं बैठी पई रोवां, हर दरवाज़े लग्गा पहरा आवां किहड़े राहे ? मैं उह चन्दरी जिस दी डोली लुट्ट लई आप कहारां, बन्नहण दी थां बाबल जिस दे आप कलीरे लाहे । कूली पट्ट उमर दी चादर हो गई लीरां लीरां, तिड़क गए वे ढोवां वाले पलंघ वसल लई डाहे । मैं कंडिआली थोहर वे सज्जणा उग्गी विच जो बेले, ना कोई मेरी छावें बैठे ना पत्त खावण लेले । मैं राजे दी बरदी अड़िआ तूं राजे दा जायआ, तूहीयों दस्स वे मोहरां साहवें मुल्ल की खेवण धेले ? सिखर दुपहरां जेठ दीआं नूं साउन किवें मैं आखां, चौहीं कूटीं भावें लग्गण लक्ख तीआं दे मेले । तेरी मेरी प्रीत दा अड़िआ उहीयो हाल सू होया, ज्युं चकवी पहचाण ना सक्के चन्न चढ़आ देहुं वेले । मैं कंडिआली थोहर वे सज्जणा उग्गी विच जो बाग़ां, मेरे मुढ्ढ बणाई वरमी काले फ़नियर नागां । मैं मुरगाई मानसरां दी जो फड़ लई किसे शिकरे, जां कोई लाल्ही पर संधूरी नोच लए जिद्हे कागां । जां सस्सी दी भैण वे दूजी कंम जिद्हा बस रोणा, लुट्ट खड़िआ जिद्हा पुनूं होतां पर आईआं ना जागां । बाग़ां वालिआ तेरे बाग़ीं हुण जी नहीयों लग्गदा, खली-खलोती मैं वाड़ां विच सौ सौ दुखड़े झागां ।

Read Next