मैं कंडिआली थोहर वे सज्जणा
उग्गी विच उजाड़ां ।
जां उडदी बदलोटी कोई
वर्ह गई विच पहाड़ां ।
जां उह दीवा जिहड़ा बलदा
पीरां दी देहरी 'ते,
जां कोई कोइल कंठ जिद्हे दीआं
सूतीआं जावण नाड़ां ।
जां चम्बे दी डाली कोई
जो बालन बण जाए,
जां मरूए दा फुल्ल बसंती
जो ठुंग जाण गुटारां ।
जां कोई बोट कि जिस दे हाले
नैण नहीं सन खुल्लहे,
मारिआ माली कस्स गुलेला
लै दाखां दीआं आड़ां ।
मैं कंडिआली थोहर वे सज्जणा
उग्गी किते कुराहे,
ना किसे माली सिंज्या मैनूं
ना कोई सिंजणा चाहे ।
याद तेरी दे उच्चे महलीं
मैं बैठी पई रोवां,
हर दरवाज़े लग्गा पहरा
आवां किहड़े राहे ?
मैं उह चन्दरी जिस दी डोली
लुट्ट लई आप कहारां,
बन्नहण दी थां बाबल जिस दे
आप कलीरे लाहे ।
कूली पट्ट उमर दी चादर
हो गई लीरां लीरां,
तिड़क गए वे ढोवां वाले
पलंघ वसल लई डाहे ।
मैं कंडिआली थोहर वे सज्जणा
उग्गी विच जो बेले,
ना कोई मेरी छावें बैठे
ना पत्त खावण लेले ।
मैं राजे दी बरदी अड़िआ
तूं राजे दा जायआ,
तूहीयों दस्स वे मोहरां साहवें
मुल्ल की खेवण धेले ?
सिखर दुपहरां जेठ दीआं नूं
साउन किवें मैं आखां,
चौहीं कूटीं भावें लग्गण
लक्ख तीआं दे मेले ।
तेरी मेरी प्रीत दा अड़िआ
उहीयो हाल सू होया,
ज्युं चकवी पहचाण ना सक्के
चन्न चढ़आ देहुं वेले ।
मैं कंडिआली थोहर वे सज्जणा
उग्गी विच जो बाग़ां,
मेरे मुढ्ढ बणाई वरमी
काले फ़नियर नागां ।
मैं मुरगाई मानसरां दी
जो फड़ लई किसे शिकरे,
जां कोई लाल्ही पर संधूरी
नोच लए जिद्हे कागां ।
जां सस्सी दी भैण वे दूजी
कंम जिद्हा बस रोणा,
लुट्ट खड़िआ जिद्हा पुनूं होतां
पर आईआं ना जागां ।
बाग़ां वालिआ तेरे बाग़ीं
हुण जी नहीयों लग्गदा,
खली-खलोती मैं वाड़ां विच
सौ सौ दुखड़े झागां ।